Борис Херсонский
Хочется справедливости, хочется так,
что хоть удавись. А на деле есть
чугунная лестница, доходный дом,
комнатка под самой крышей, медный пятак
в кармане шинели, девичья честь
дочери. Что наживешь трудом
кроме бледной немочи? Стопка книг
на подоконнике. Сверху – пенсне.
Книги принес студент. Толку от них
на грош. Прочитаем ближе к весне.
Будет раньше светать. По утрам
смягчится кашель, не будет трясти озноб.
Выйдешь в Город Счастья, а там на площади Храм
Разума и Справедливости. Отцу на горячий лоб
дочь кладет полотенце. Сухие губы отца,
шепчут: «нет камней – только металл и стекло»,
Таз и медный кувшин на тумбочке. Черты лица
заостряются. Время его истекло.
Перед смертью хочется пить, но еще ясней –
счастья и справедливости. Вполголоса разговор.
Пришла Лукерья. Дочь обсуждает с ней
Как обмывать, обряжать, выносить во двор
По такой-то лестнице, да с пятого этажа!
Разве что гроб внизу, а тело на простыне.
Оплывает свечка. Пламя ее, дрожа
освещает стену и трещины на стене.
Borys Chersonskyj
Verlangen nach Gerechtigkeit, ein Verlangen, so groß,
erhängen möchte man sich. Die Wirklichkeit ist
eine eiserne Treppe, ein Mietshaus,
eine Kammer unterm Dach, ein Kupferfünfer
in der Manteltasche, die Jungfräulichkeit
der Tochter. Was bringt dir die Arbeit
außer bleichem Siechtum? Ein Stapel Bücher
auf dem Fensterbrett. Der Kneifer obenan.
Ein Student hat sie gebracht. Ihr Nutzen ist mager.
Wenn das Frühjahr kommt, lesen wir sie dann.
Wenn es früher tagt. Der Husten sich
allmorgendlich lockert, der Schüttelfrost weniger quält.
Du kommst in die Stadt Glück, dort steht der Tempel
der Vernunft und Gerechtigkeit. Auf die fiebrige Stirn
legt ihm die Tochter ein Handtuch. Vaters trockene Lippen
flüstern: „keine Steine – nur Glas und Metall“,
Schüssel und Kupferkrug stehen auf dem Schränkchen. Spitz sind seine Züge.
Seine Zeit geht zur Neige.
Vor dem Tod das Verlangen nach Wasser, klarer noch
nach Glück und Gerechtigkeit. Ein halblautes Gespräch.
Lukerja kommt. Die Tochter beredet mit ihr
das Waschen, das Kleiden, das Hinuntertragen auf den Hof
über diese Treppe, aus dem fünften Stock!
Wenn man den Sarg nun unten und den Körper in einem Laken?
Die Kerze zerrinnt. Zitternd erhellt ihre Flamme
die Wand und der Wände Risse.
(Claudia Dathe)
Slowenische Übersetzng:
***
Hrepenenje po pravičnosti, hrepenenje, tako veliko,
človek bi se kar obesil. Resničnost so
železne stopnice, najemniška hiša,
sobica pod streho, bakren kovanec
v žepu plašča, deviškost
hčere. Kaj ti prinaša delo
razen bledega hiranja? Gora knjig
na okenski polici. Na njih očala.
Prinesel jih je študent. Njihova korist je pičla.
Ko pride pomlad, takrat jih bomo brali.
Ko se bo prej zdanilo. Vsako jutro je
kašelj bolj blag, mrzlica manj trese.
Prispeš v mesto Sreča, v njem stoji tempelj
razuma in pravičnosti. Na vročično čelo
mu hči položi brisačo. Očetove suhe ustnice
šepetajo: »nič kamna – samo steklo in kovino,«
ključ in bakreni vrč sta na omarici. Njegovi vdihi so ostri.
Čas se mu izteka.
Pred smrtjo hrepeni po vodi, še jasneje
po sreči in pravičnosti. Polglasen pogovor.
Pride Lukeria. Hči se z njo pogovarja o
perilu, oblačilih, o prenašanju po teh stopnicah
dol na dvorišče, iz petega nadstropja!
Bi krsto kar doli pustili in truplo potem v rjuhi?
Sveča se topi. Njen plamen trepetavo osvetljuje
steno in razpoke v njej.
(Alenka Lavrin)
Slowenische Übersetzung:
***
Hrepenenje po pravičnosti, hrepenenje, tako veliko,
človek bi se kar obesil. Resničnost so
železne stopnice, najemniška hiša,
sobica pod streho, bakren kovanec
v žepu plašča, deviškost
hčere. Kaj ti prinaša delo
razen bledega hiranja? Gora knjig
na okenski polici. Na njih očala.
Prinesel jih je študent. Njihova korist je pičla.
Ko pride pomlad, takrat jih bomo brali.
Ko se bo prej zdanilo. Vsako jutro je
kašelj bolj blag, mrzlica manj trese.
Prispeš v mesto Sreča, v njem stoji tempelj
razuma in pravičnosti. Na vročično čelo
mu hči položi brisačo. Očetove suhe ustnice
šepetajo: »nič kamna – samo steklo in kovino,«
ključ in bakreni vrč sta na omarici. Njegovi vdihi so ostri.
Čas se mu izteka.
Pred smrtjo hrepeni po vodi, še jasneje
po sreči in pravičnosti. Polglasen pogovor.
Pride Lukeria. Hči se z njo pogovarja o
perilu, oblačilih, o prenašanju po teh stopnicah
dol na dvorišče, iz petega nadstropja!
Bi krsto kar doli pustili in truplo potem v rjuhi?
Sveča se topi. Njen plamen trepetavo osvetljuje
steno in razpoke v njej.
(Alenka Lavrin)